Przyroda wokół nas żyje w powtarzalnych cyklach. Tak jak każdego roku nadchodzi wiosna, tak samo po niej jest lato, jesień i zima.

W życiu człowieka cykliczność też istnieje i odgrywa ważną rolę. Traumatyczne przeżycia z rodzinnej przeszłości mogą przechodzić na następne pokolenia objawiając się poprzez różne dramaty.

 

Przekazywane traumy mogą ujawniać się poprzez obrazy, szczególną wrażliwość na pewne zapachy, dźwięki albo przez odczucie jakiegoś specyficznego smaku w ustach.

 

W rocznicę jakiegoś ważnego wydarzenia rodzinnego może dojść do nagłego wypadku czy nawet śmierci.

Istotne wydarzenia z przeszłości rodziny - szczęśliwe lub traumatyzujące i tak potworne, że nie da się ich wyrazić, ani nawet wyobrazić sobie, odciskają coś w rodzaju piętna i manifestują się poprzez powtórzenia.

 

Syndrom rocznicy może być związany z wydarzeniem z życia osobistego lub rodzinnego, z różnymi problemami poprzednich pokoleń, w szczególności zaś ze zdarzeniami takimi jak nieodbyta żałoba czy nieodżałowana strata i tymi, które wywołały szok psychiczny.

Często chodzi o nieodżałowaną stratę kogoś bliskiego: dziecka, rodzica itd. Może to być też strata ulubionego zwierzęcia: kota, psa, kanarka, konia. Utrata czegoś: przedmiotu, domu, kraju, narodowości, korzeni. Części ciała: ręki, nogi, piersi, a nawet twarzy. Może to być też strata jakiejkolwiek innej cennej dla kogoś rzeczy.

Kiedy nie odbędzie się po tym żałoby, pozostaje ona jako coś niedokończonego, przerwanego i to „coś” następnie pracuje w danej osobie i jej potomkach.

 

Syndrom rocznicy może również manifestować się w sposób pozytywny, poprzez powtarzające się szczęśliwe, ważne wydarzenia, które wyryły się złotymi zgłoskami w księdze pamięci danej rodziny.

 

Istnienie syndromu rocznicy wyjaśnia zjawisko ukrytej lojalności rodzinnej, która jest przyczyną powtórzeń ważnych wydarzeń.

Niedokończone zadanie, nieodbyta żałoba, nieodżałowana strata, która nie została przepracowana, rozchodzą się coraz dalej i szerzej w postaci różnych traum czy wypadków, dotykając odległych pokoleń niczym powracające fale albo jak kręgi powstające na wodzie po wrzuceniu do niej kamienia.

 

Smutek, zamartwianie się, ból, cierpienie, a także pragnienie zemsty lub oczekiwanie przeprosin lub/i naprawienia szkód mogą uniemożliwić odnalezienie spokoju, odprężenie i skupienie się na uleczeniu.

 

Po traumatycznym doświadczeniu człowiek czasem żyje wyłącznie przeszłością. Dosłownie utknął w niej. Zamiast odpuścić i zacząć żyć nowym życiem, jest tam zablokowany i nieustannie trawi przeszłe cierpienie.

 

Odnalezienie związku między niedokończoną żałobą czy zadaniem a swoim stanem umożliwia podjęcie pracy nad posiadanymi problemami zdrowotnymi, obniżoną energią, trudnościami w codziennym życiu i skupienie się, tu i teraz, nad sobą, nad swoją przeszłością, by zadbać o siebie jak najlepiej.

 

ŹRÓDŁO

Anne Ancelin Schützenberger

„Psychogenealogia”